"Abetare shqipe" e vitit 1911 është një nga tekstet më të rëndësishme të alfabetizimit në gjuhën shqipe, e hartuar nga Simon Shuteriqi dhe botuar në Manastir. Kjo abetare u krijua në vazhdën e vendimeve të Kongresit të Manastirit (1908), i cili përcaktoi alfabetin e sotëm të shqipes me shkronja latine.
Teksti kishte për qëllim mësimin e gjuhës shqipe në mënyrë të thjeshtë dhe të kuptueshme për fëmijët dhe të rriturit që dëshironin të mësonin shkrim-leximin në gjuhën amtare. Ai përmbante shkronjat e alfabetit, ushtrime të ndryshme letrare, si dhe ilustrime për të lehtësuar procesin e të nxënit.
Rëndësia e kësaj abetareje
Teksti kishte për qëllim mësimin e gjuhës shqipe në mënyrë të thjeshtë dhe të kuptueshme për fëmijët dhe të rriturit që dëshironin të mësonin shkrim-leximin në gjuhën amtare. Ai përmbante shkronjat e alfabetit, ushtrime të ndryshme letrare, si dhe ilustrime për të lehtësuar procesin e të nxënit.
Rëndësia e kësaj abetareje
- Ishte një nga botimet e para të standardizuara në shqip pas Kongresit të Manastirit.
- Luajti një rol të madh në përhapjen e gjuhës shqipe dhe edukimin e popullit shqiptar në një kohë kur mësimi i gjuhës shqipe ishte i ndaluar nga Perandoria Osmane.
- Përfaqëson një dokument të rëndësishëm historik dhe arsimor për shqiptarët.
